توحید عبادی یا توحید در عبادت بدین معناست که کسی جز الله سزاوار پرستش نیست و اله و معبودی جز او وجود ندارد. «اله» به معنای معبود و کسی است که شایست عبادت و اطاعت باشد

توحید الوهیت یعنی تنها یک «اله» یعنی همان «الله» را شایسته پرستش دانستن و نفی وجود اله دیگر. این مطلب همان مفهوم شعار «لا اِلهَ اِلاّاللّهُ» است. 

این قسم در حقیقت نتیجه طبیعی اقسام قبل است؛ زیرا وقتی هستی ما از الله است، اختیار وجود ما هم به دست اوست، تاثیر استقلالی در جهان از اوست، حق فرمان دادن و قانون وضع کردن منحصر به اوست، دیگر جای پرستش برای کس دیگری باقی نمی­ ماند.

 همچنانکه قرآن کریم نیز در مساله توحید در عبادت بر امور زیر تکیه نموده است:

ذلِکمُ اللَّهُ رَبُّکمْ لا إِلهَ إِلاَّ هُوَ خالِقُ کلِّ شَیءٍ فَاعْبُدُوهُ وَ هُوَ عَلی کلِّ شَیءٍ وَکیلٌ (ترجمه: این است پروردگار شما! هیچ معبودی جز او نیست آفریدگار همه چیز است او را بپرستید و او نگهبان و مدبّر همه موجودات است.)^{[ انعام–102]}

و همچنین فرمود:

الْحَمْدُ لِلَّهِ رَبِّ الْعالَمینَ، الرَّحْمنِ الرَّحیمِ، مالِک یوْمِ الدِّینِ، إِیاک نَعْبُدُ وَ إِیاک نَسْتَعینُ (ترجمه: ستایش مخصوص خداوندی است که پروردگار جهانیان است. (خداوندی که) بخشنده و بخشایشگر است (و رحمت عام و خاصش همگان را فرا گرفته). (خداوندی که) مالک روز جزاست.)^{[ حمد–2-5]}

همچنان‌که درباره ارتباط الوهیت و عبادت فرمود:

وَ ما أَرْسَلْنا مِنْ قَبْلِک مِنْ رَسُولٍ إِلاَّ نُوحی إِلَیهِ أَنَّهُ لا إِلهَ إِلاَّ أَنَا فَاعْبُدُون (ترجمه: ما پیش از تو هیچ پیامبری را نفرستادیم مگر اینکه به او وحی کردیم که: «معبودی جز من نیست پس تنها مرا پرستش کنید.)^{[ انبیاء–25]}